Zabawa u Krahmera dopiero się rozkręcała, ale Friedrich Klein wyszedł wcześniej. Stanął na tarasie przed wejściem, rozejrzał się i zastanawiał się chwilę. Był drugi dzień Zielonych Świątek, zegar w gospodzie wskazywał ósmą, a na zewnątrz dopiero robiło się ciemno. Nie godziło się wracać do domu, gdy całe Stogi bawiły się w najlepsze.
We wszystkich lokalach aż szyby trzęsły się od muzyki, śpiewu i tańców, dlaczego więc Klein miałby marnować świąteczny wieczór? Poprawił spodnie, rozprostował dłońmi marynarkę i ruszył w stronę gospody Albrechta. Tam w gronie kamratów zawsze szło się zabawić.
Był w połowie drogi, gdy spotkał jednego z nich.
Karl Hecht szedł ulicą i nie wiedzieć czemu wściekły był jak diabli. Z tego wszystkiego nawet się nie przywitał.
- Pojmujesz Franz? - zasyczał przez zęby - Jakiś cap jak psa mnie zrugał z powodu jakiejś dziewki. Pojmujesz Franz? Jak psa... - poczerwieniał.
- I co? Trzasłeś go w pysk? Rąbnąć go trza było...Hecht spuścił głowę i splunął w bok.
- Trzech ich było - wzruszył ramionami - Nie szło nic zrobić... - spojrzał tak, jakby przepraszał.
- Co? Chcesz powiedzieć, że ktoś cię opluł, a ty mu nie oddałeś? - spojrzał na tamtego z góryHecht przestąpił z nogi na nogę i wlepił wzrok w czubki butów. Fakt. Nie były zbyt czyste, choć pastował je rano. Jego milczenie sprawiło, że w Kleinie aż się zagotowało. Wstąpił w niego duch bojowy.
- Fujara z ciebie... - spojrzał na tamtego góry - Gdzie jest ten, co cię zrugał? - zapytał.
- Szedł do gospody - palcem wskazał lokal Krahmera.
- Chodź! - zakomenderował Klein i pociągnął Hechta za rękaw.
Do gospody Krahmera doszli w kilka minut. Weszli do środka i stanęli przy wejściu tak, by dobrze widzieć całą salę. Z boku, pod ścianą, dwóch rżnęło na harmoniach, kilkanaście par kręciło się w kółko w rytm muzyki, reszta siedziała przy dębowych ławach, które stały pod oknami z brudnymi od kurzu szybami. Siedzieli głównie mężczyźni w wypłowiałych garniturach, choć trafiło się też i kilka kobiet w długich, przyciasnych sukniach. Mężczyznom najwyraźniej nie tańce, lecz trunek był w głowie, więc kobiety, które z nimi przyszły siedziały obok nadąsane.
- Widzisz gdzieś tego, który cię obraził? - zapytał i Hecht wspiął się na palce, choć karłem nie był.Rozglądał się chwilę, by w końcu odszukać właściwą osobę. Przy jednej z ław opodal okna siedział młody typ w ciemnym garniturze, obok niego jakaś dziewczyna i młokos przed dwudziestką. Ani on, ani też ten w garniturze nie imponowali posturą
Klein zaśmiał się i aż wydął wargi ze wzgardą.
- Przecież to gołowąsy jakieś - powiedział z półuśmieszkiem.Rzeczywiście. Żaden z tych dwóch wąsów nie miał. Nie to, co Klein. On swego wąsa nosił z dumą.
Pewnym siebie krokiem podszedł do tamtych, trącił dłonią tego w garniturze i tamten podniósł głowę.
- Obraziłeś mojego kamrata - wycedził Klein przez zęby.
- I co z tego - tamten uśmiechnął się bezczelnie - Widać sobie zasłużył - spojrzał wyzywająco.
Klein chciał już go zdzielić, ale pohamował się. Honorowo trzeba sprawę załatwić, zwłaszcza że poznał gada. Bezczelny typ nazywał się
Schapeter i mieszkał na drugim końcu Stogów.
- Znam cię, dobierz sobie więc jakiego i wyjdź z knajpy. Na zewnątrz honorowo sprawę załatwimy - powiedział pewnym siebie tonem, ale na odpowiedź nie czekał.Odwrócił się na pięcie, wyszedł z knajpy, a za nim Hecht. Była 9:30, a więc na zewnątrz było ciemno.
* * *Zanim tamci wyszli, Klein i Hecht zdążyli odpowiednio przygotować się do rozprawy. Do kieszeni spodni napakowali kamieni, dobrali sobie też jeszcze jednego sekundanta. Robotnik
Grabowski zgodził się ich wspomagać.
Zaczaili się nieopodal wyjścia z lokalu, w cieniu zagrody Spechta. Z płotu okalającego posesję wyrwali sztachety i tak uzbrojeni oczekiwali nadejścia przeciwników.
Czytaj także:
Kąpielisko w Stogach: Od Spechta, przez Pasanil do MOSiR-uSchapeter wyszedł po chwili. Towarzyszyła mu ta sama dziewczyna, która siedziała z nim przy stole oraz młokos przed dwudziestką. Szli powoli pełną kolein żwirówką, rozglądając się na boki.
Klein, Hecht i Grabowski wyszli z ukrycia, gdy tamci już ich minęli. Zaatakowali od tyłu, gdy przeciwnik najmniej się tego spodziewał i zdaje się, że Klein zadał pierwszy cios. Zdzielił bezwąsego młokosa w łepetynę tak, że tamten zachwiał się nieco, ale ani nie upadł, ani też nie uciekł. Wręcz przeciwnie. Rozpaczliwie stawiał się machając tym, co trzymał w ręku - kijem z grubej tektury zaopatrzonym w metalową wkładkę. Uciekła tylko dziewczyna. Pobiegła w dół żwirówką i tyle ją widzieli.
Nie wiadomo, jak długo trwała zwada. Nikt tego nie liczył, bo i po co. Ważniejsze było rozstrzygnięcie, ale to nie nastąpiło. Kilka par wyszło z gospody i bój trzeba było przerwać. Grabowski, Klein i Hecht poszli do gospody Albrechta, Schapeter też gdzieś przepadł i chyba tylko młokos pozostał na miejscu. Oparł się o pobliski parkan i sapał ciężko. Cóż, zdarza się.
* * *Młokos stał przy parkanie dość długo. Klein wracał do domu po zamknięciu gospody, a tamten wciąż tkwił w tym samym miejscu, jakby korzenie zapuszczał. Obiema rękoma opierał się o płot i zdaje się, że płakał. "Mazgaj" - pomyślał Klein, ale w pewnej chwili żal mu się go zrobiło. Przystanął, potarł dłonią czoło i spojrzał na tamtego z politowaniem.
- Ej, ty! Możesz iść do domu! - krzyknął - Nic ci nie zrobię - dodał, ale tamten nawet nie drgnął. Stał ze spuszczoną głową i wzrokiem wlepionym w ogrodzenie.Klein machnął ręką i poszedł dalej. Było już przecież późno.
Młokosa znaleźli przechodnie 5 czerwca 1900 r. z samego rana. Leżał skulony przy drodze i w ogóle się nie ruszał. Ktoś zasugerował, że to pewno pijana ofiara wieczornego świętowania, wezwano więc sołtysa.
Sołtys, osoba bądź co bądź urzędowa, długo się nie zastanawiał. Najpierw trącił tamtego stopą, później szarpnął za ramię, a gdy wyrostek mimo to się nie podniósł, pochylił się nad nim i uważnie mu się przyjrzał. Nic dziwnego, że chłopak się nie ruszał. Blady był i nie oddychał, znaczy się więc, że nie żył.
Sołtys kazał odstawić trupa do lazaretu i wezwał żandarma. Skoro młokos nie żył i skoro miał sporego guza na głowie, to wiadomo było, że nie zmarł sam z siebie. Może był pijany i uderzył się w głowę, a może ktoś go trzepnął? Nieważne. Młokos zmarł tragicznie, trzeba więc było przeprowadzić śledztwo.
Czytaj także:
Nocą noże poszły w ruch. Awantura w StogachMiejscowy żandarm i dwóch policjantów z Gdańska jeszcze tego samego dnia zaczęli rozpytywać w okolicy i sprawa się wydała. Klein, Hecht i Grabowski nawet nie sądzili, że tak wielu ludzi zapamiętało ich bójkę z Schapeterem i tym drugim. W efekcie już w południe wszyscy w Stogach wiedzieli, że to oni zatłukli tego wyrostka, co to go ludzie na ulicy znaleźli i że wpakowano ich do aresztu.
Przesłuchano ich nazajutrz z samego rana. Wszyscy trzej od dłuższego czasu wiedzieli, że sprawa jest poważna, sypali więc aż miło. Hecht mówił, że wszystkiemu winien jest Klein, Grabowski twierdził, że jest niewinny, bo nie walił kijem, a jedynie pięścią, Klein zaś dowodził, że skoro wszyscy bili się równo, to każdy też jest równo winny.
W rezultacie Hechta i Grabowskiego z aresztu śledczego wypuszczono, a Klein w nim pozostał. Sędzia śledczy
Thymian poniekąd słusznie argumentował, że jego wina w sprawie jest największa. Najpierw podjudził Hechta, później Grabowskiego, a w końcu zadał pierwszy cios.
Po kilku dniach Kleinowi przedstawiono zarzut uszkodzenia ciała ze skutkiem śmiertelnym. Według śledczych to on uderzył młokosa w głowę sztachetą, a ponieważ ten miał zaledwie 17 lat i niezbyt twardy łeb, to zmarł. Teraz dopiero Klein dowiedział się, że tamten nazywał się
Miszkowski i że szykował się na kominiarza. Przedtem w ogóle go nie znał.
***Przed sądem przysięgłych Klein stanął
1 października 1900 r. W ogóle nie przyznawał się do winy. Twierdził, że być może i od niego zaczęła się zwada, ale tak naprawdę to nie on uderzył jako pierwszy, bo to jego uderzono. Miszkowski walnął go tym swoim kijem z metalową wkładką, musiał więc się bronić. Czy zadał śmiertelny cios? Tego wykluczyć się nie da, ale równie dobrze mógł to zrobić Hecht lub Grabowski. Oni przecież też walili aż huczało.
Ekspertyza chirurga, dr
Stegera, w zasadzie przemawiała na jego korzyść. Pęknięcie czaszki, które było przyczyną śmierci chłopaka, było tak nieznaczne i mało widoczne, że wcale nie musiało być spowodowane silnym uderzeniem twardym przedmiotem. Wystarczył nawet bardzo silny cios pięścią, by doprowadzić do śmierci chłopaka, tak więc Grabowski też mógł być winny.
W tej sytuacji przysięgli mieli twardy orzech do zgryzienia. Na ławie oskarżonych siedział tylko jeden oskarżony, ale w grę wchodziło aż trzech potencjalnie winnych sprawców. Wydawało się, że w tej sytuacji trudno będzie wydać wyrok, ale ten zapadł i to o dziwo jednomyślnie.
Friedrich Klein skazany został na trzy lata i sześć miesięcy więzienia.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy