Anonimowe doniesienie na restauratora Schönecka wpłynęło pod koniec 1919 r. Do obyczajówki z pretensjami zadzwoniła jakaś starsza kobieta.
- Jak możecie panowie tolerować taką nieobyczajność w naszym mieście? - grzmiała do słuchawki.
- O czym pani mówi? - zapytał zaskoczony urzędnik.
- O tych zbereźnych tańcach, co to w lokalu na Schichaugasse [dziś to ulica Jana z Kolna - przyp. red.] się odbywają.
- Daruje pani, ale nie wiem, o co chodzi.
- No i właśnie tak policja interesuje się tym, co dzieje się w mieście... Nasze niemieckie dziewczęta przed cudzoziemskimi marynarzami w samych tylko kostiumach kąpielowych tańcują i kto wie, czy innych rzeczy z nimi nie robią, a policja nic...
- W lokalu na Schichaugasse pani mówi?
- Tak proszę pana...
Schichaugasse 12 
.
- Dotychczas skarg żadnych na ten lokal nie było...
- No bo oni sprytnie to robią... Wieczorami, jak goście się zbiorą, zamykają wszystkie drzwi, okna zasłaniają kotarami i przy samym tylko pianinie dziewczęta tańcują w tak skąpym odzieniu, że to obraza boska na to patrzeć, panie... I to jeszcze przed kim tańcują. Przed murzynami nawet...
- Jakie to są dziewczęta? Zna pani któreś...
- A jakże bym ja miała nie znać? Dwie znam, panie z widzenia. Modnisie takie, że jakbyś je pan na ulicy spotkał to za arystokratki byś pan je uznał, a to zwyczajne kurwy są tymczasem.... - niemal krzyknęła.
- Tak brzydko o bliźnich mówić nie można... - policjant roześmiał się.
- Jakich bliźnich panie... To wstyd, że z taką człowiek jednym powietrzem oddychać musi. A co gorsza to i żona tego właściciela tam występuje...
Cennik z Schichaugasse 12
nagi taniec - 50 marek
spotkanie w pokoju odosobnień - 20 marek
- Jak to, żona właściciela... - zdziwił się policjant.
- A tak, drogi panie. Ona też w tych tańcach udział bierze, a kto wie, czy z innymi się nie puszcza.
- Jak to się puszcza?
- A tak, drogi panie. Obok tej restauracji są specjalne pokoje na takie rzeczy. Każda dziwka może zaciągnąć tam klienta, tyle że właścicielowi zapłacić musi...
- To już jest bardzo poważne oskarżenie... Jest pani pewna?
- A jakże ja nie miałabym być pewna? Bóg mnie świadkiem, że prawdę mówię... - odpowiedziała z całą powagą.
- Jak się pani nazywa - zapytał policjant.
- A po co to panu?
- Jest pani świadkiem. Jeśli to, co pani mówi, potwierdzi się...
Kobieta rozłączyła się.
* * *Mimo niejasności w zgłoszeniu anonimowej denuncjatorki, policjanci z gdańskiej obyczajówki postanowili przyjrzeć się lokalowi na Schichaugasse 12. Restaurację poddano więc dyskretnej obserwacji, od czasu do czasu zaglądali tam też policjanci po cywilnemu.
W lokalu rzeczywiście panowały dziwne obyczaje. Właściciel,
August Schöneck zaglądał tu nader rzadko, ale za to jego żona,
Augusta, bywała tam niemal codziennie. O wszystkim, co wewnątrz się działo nie decydowała jednak ani ona, ani też jej mąż, lecz kierownik restauracji, niejaki
Franz Kessler. Był to młody, zaledwie 23-letni człowiek o wyglądzie dandysa. Podczas wojny służył w marynarce wojennej i pewnego dnia w Libau [dziś to łotewska Liepāja, po polsku - Lipawa - przyp. red] prawie wywołał po pijanemu strzelaninę. Pewny siebie, rzutki młodzieniec z poczuciem humoru, mógł podobać się niejednej kobiecie, a pani Schöneck podobał się niemal na pewno, skoro niejednokrotnie widywano ich razem na mieście.
Poza nimi lokal rzeczywiście odwiedzali marynarze różnych nacji, zaglądały tam też kobiety, których kilka można było zaliczyć do stałych bywalczyń restauracji. Przychodziły zwykle popołudniami, by wyjść późnym wieczorem, a ponieważ żadna z nich nie była dotąd notowana przez policję obyczajową, zaczęto więc je "sprawdzać". I wtedy nagle zrobiło się w Gdańsku głośno o Kesslerze.
Już wcześniej wiedziano, że niekiedy przesadzał z alkoholem. Upijał się przeważnie w restauracji i zachowywał się wtedy jak wariat. Dobrze było, dopóki swoje alkoholowe przygody zaczynał i kończył w lokalu, bo wtedy personel był w stanie go kontrolować. Gorzej, gdy pewnego dnia wyszedł podpity na miasto i to jeszcze do tego z browningiem w kieszeni. Najpierw wywołał awanturę w tramwaju elektrycznym, później wdał się w strzelaninę ze strażnikiem miejskim, a później zastrzelił jakiegoś młodzieńca
na rogu Samt- i Wallgasse [Aksamitnej i Wałowej - przyp. red.]. Zaraz po tym zbiegł nierozpoznany, ale kilku świadków dobrze go zapamiętało. Dzięki temu policja zdołała go wyśledzić i już pod koniec kwietnia 1920 r. Kessler został zatrzymany.
* * *W tym czasie dochodzenie w sprawie "nagich tańców na Schichaugasse" dobiegało końca. Udało się potwierdzić większość zarzutów anonimowej denuncjatorki, ustalono nawet cennik, który obowiązywał za dodatkowe atrakcje oferowane przez lokal. Poza tym, że wino i koniak były tu odpowiednio droższe, to jeszcze za "nagi taniec" każdy z widzów zapłacić musiał 50 marek. Nieco tańsze było korzystanie z pokoju odosobnień. Za możliwość intymnego "tete-a-tete" z wybraną niemiecką kobietą Kessler inkasował 20 marek.
Wszyscy winni afery "nagich tańców" stanęli przed sądem ławniczym 28 czerwca 1920 r. Głównym oskarżonym był oczywiście właściciel lokalu, August Schöneck oraz jego żona Augustyna. Dziwne to było małżeństwo. On wyglądał na statecznego, lekko podstarzałego mężczyznę, ona zaś była od niego młodsza i chwilami rzeczywiście zachowywała się dość swobodnie. Oboje nie przyznawali się do winy, ale tylko dla Schönecka zeznania świadków wypadły korzystne. Rzeczywiście mógł nie wiedzieć, że w jego lokalu dochodzi do nieobyczajnych praktyk. Dlatego został uniewinniony, ale już jego żona dostała za swoje. Ponieważ świadkowie i policja potwierdzali na ogół, że w "skąpym stroju" rzeczywiście tańczyła przed gośćmi restauracji i że namawiała do tego też i inne niemieckie kobiety, skazano ją na miesiąc więzienia za stręczycielstwo.
Nie mniej winny okazał się Kessler, którego na salę sądową sprowadzono z więzienia. Po tym, jak skazany został na 6 lat więzienia za zabójstwo, minę miał nietęgą, zaprzeczał jednak, by cokolwiek wiedział o nieobyczajnych praktykach w prowadzonej przez siebie restauracji. Twierdził, że świadkowie kłamią, jednak sąd był innego zdania i skazał go na miesiąc więzienia.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy