Sierpień 1936 r. przyniósł wiele atrakcji ówczesnym miłośnikom wszelkiego typu komunikacji - powietrznej, wodnej, szynowej i kołowej.
W pierwszej połowie lat 30. na terenie Rumi-Zagórze powstało lotnisko cywilne, zapewniając dynamicznie rozwijającej się Gdyni połączenia lotnicze z całą Europą: obsługiwało ono około trzech tysięcy pasażerów rocznie, tym samym z powodzeniem konkurując z
lotniskiem we Wrzeszczu (wówczas Danzig - Langfuhr).
Czytaj także:
Pierwsze gdyńskie lotniskoRumski port lotniczy zajmował się nie tylko obsługą ruchu pasażerskiego - na jego płycie często odbywały się różne imprezy plenerowe. O jednej z nich informowała "Gazeta Gdańska" z 8-9 sierpnia 1936 r., zapowiadając "ciekawe pokazy lotnicze" zaplanowane na niedzielę.
Główną atrakcją programu miała być demonstracja jedynego w Polsce wiatrakowca, zwanego także autożyrem (lub autogiro). Pierwszy, w pełni funkcjonalny wiatrakowiec, zbudował w roku 1923 hiszpański inżynier, konstruktor lotniczy i pilot,
Juan de la Cierva (1895-1936), wychodząc z założenia, że samolot z ruchomymi skrzydłami (wirnikiem) jest znacznie bezpieczniejszy niż tradycyjne konstrukcje, bowiem wykorzystanie zjawiska autorotacji zapewnia odpowiednią siłę nośną, gwarantując przy tym większe bezpieczeństwo lotu w przypadku utraty mocy silnika (lub silników).
Jak na ironię, Juan de la Cierva zginął właśnie w katastrofie "zwykłego" samolotu pasażerskiego Douglas DC-2 holenderskich linii lotniczych KLM 9 grudnia 1936 r. (chociaż przyczyną katastrofy nie była awaria silników, lecz gęsta mgła panująca tego dnia na lotnisku).
Cierva C.30-A, jedyne dostępne w Polsce autożyro, zakupiono w Anglii w 1934 r. "celem prób". To na jego pokładzie podpułkownik
Bolesław Stachoń "dokonał (...) sensacyjnego lotu z Londynu na lotnisko warszawskie bez lądowania" - i to w trudnych, zimowych warunkach. Poza prezentacją "aparatu bez skrzydeł" planowano również urządzić pokaz balonów.
Sierpniowa pogoda sprzyjała nie tylko miłośnikom lotnictwa, równie dużym zainteresowaniem cieszył się wypoczynek nad wodą. W cytowanym już numerze "Gazety Gdańskiej", pośród wiadomości z Gdyni, opublikowano wyjaśnienie "sprawy rzekomego zaginięcia dwóch panienek", które udały się "na przejażdżkę żaglówką na zatokę" i - według relacji "pewnego pisma" - "miały ponieść śmierć we wzburzonych falach".
Tymczasem sprawa wyglądała nieco inaczej, a to za przyczyną niejakiego
Wacława Pazucha, który zabrał w rejs żaglówką wspomniane "panienki". W pewnym momencie z żaglówki wypadło wiosło i Pazuch skoczył do wody, próbując je wyłowić. Niestety, bez powodzenia, a potem już - z powodu silnych prądów - nie był w stanie wrócić na pokład. Dopłynął więc do brzegu i... "nikomu słówka o wypadku nie szepnął"! Jakiś czas potem dryfujące w stronę Helu "panienki" uratował gdański statek "Paul Bennecke".
Gdyby prądy morskie ułożyły się inaczej, "panienki" trafiłyby - być może - do Sopotu, gdzie organizowano psie wyścigi. Większość miłośników psów dojeżdżała jednak do Sopotu tradycyjnymi środkami komunikacji, dlatego z myślą o nich przygotowano pociągi podmiejskie, które - na czas wyścigów - miały zaplanowany specjalny "postój na placu wyścigowym".
Będąc już w "Sopotach" można było skorzystać z zaproszenia na dwa koncerty symfoniczne i - odbywającą się w "ogrodzie zakładowym" "rewję mody jesiennej".
W Gdańsku natomiast sierpień upływał pod znakiem drogowej rewolucji: oto bowiem
"prezydent policji gdańskiej wydał w ostatnich dniach przepisy o ruchu ulicznym".
Ulice "gdańskiego rejonu policyjnego" podzielono na: "główne, o ruchu jednokierunkowym, zupełnie zamknięte" oraz takie, "na których szybkość pojazdów jest ściśle określona". Rozporządzenie dość szczegółowo wymieniało ulice i obowiązujące na nich zasady poruszania się pojazdów i pieszych.
Bardzo interesująco, z dzisiejszego punktu widzenia, wyglądają przepisy dotyczące zwłaszcza tych ostatnich: "ruch i mijanie się przechodniów możliwe jest tylko w prawo", a "chodzenie parami, trójkami, itd., możliwe jest jedynie, jeśli nie tamuje ruchów innych przechodniów".
Po chodnikach i ścieżkach zabroniono poruszania się tragarzom z ciężarami oraz osobom w... ubraniach farbujących! Zakazany był również "marsz w oddziałach" po chodnikach i ścieżkach.
Co ciekawe, przepisy regulują również ruch, obecnie niespotykanych, "pojazdów psich". I tak np. "w okresie od października do marca, dla każdego psa znajdującego się w zaprzęgu" jego kierowca zobowiązany był "mieć siennik i koc, na których pies mógłby odpocząć podczas postojów".
Wprawdzie ten typ komunikacji odszedł już w przeszłość, ale - mimo wszystko - nadal warto pamiętać chociażby o "naczyniu do pojenia psa"...
Źródło: "Gazeta Gdańska" nr 180 z 8-9 VIII 1936 r. Skany pochodzą z Pomorskiej Biblioteki Cyfrowej.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy