Choć namalował tysiące obrazów, to wielka część z nich uległa zniszczeniu lub rozproszeniu. Na początku XX wieku wystawiał razem z tuzami światowego malarstwa. W Wolnym Mieście Gdańsku prowadził nieźle prosperującą pracownię portretową. Po roku 1945 żył biednie i zmarł w nędzy. W miejscu, gdzie mieszkał, stoi zupełnie nowy budynek, a grób malarza został zlikwidowany.
O Albercie Lipczinskim da się powiedzieć na pewno dwie rzeczy - kiedy się urodził i umarł. Wiemy też, że przez 55 lat mieszkał w Sopocie. Gdyby nie David Bingham i jego książka "Albert Lipczinski. Malarz Niepokorny", prawdopodobnie o życiu artysty nie wiedzielibyśmy nic więcej.
UcieczkaNie wiadomo do końca, jak naprawdę brzmiało jego pierwsze imię. Polski ksiądz w kościele św. Jakuba Apostoła w Lęborku wpisał imię Adalbert, ale Lipczinski całe życie używał imienia Albert. W polskich dokumentach, które ocalały, figuruje jako Wojciech.
Albert Eugen Benno Lipczinski przyszedł na świat 20 grudnia 1876 r. w Lęborku. Był dwunastym z kolei dzieckiem Józefa Lipczyńskiego i Klary Zocholl. Rodzice Alberta pochodzili z Pucka. Ojciec Józef naprawiał i sprzedawał fortepiany. W jego ślady poszedł starszy brat przyszłego malarza - Max, który w warsztacie przy ul. Piwnej 7 w Gdańsku wytwarzał pianina firmy "Lipczynsky".
Albert uczył się w szkole sztuk pięknych oraz rzemiosł i sztuk użytkowych w Gdańsku. W trakcie służby wojskowej miał uderzyć w twarz podoficera, który znęcał się nad innym rekrutem. Ten czyn wydaje się jednak mało prawdopodobny, gdyż za to trafiłby do aresztu w koszarach, a szanse ucieczki stamtąd i pomocy ze strony cywili były raczej znikome. Najbardziej prawdopodobnym wydaje się, że młody Lipczinski po prostu uciekł z Niemiec przed służbą wojskową.
RajAlbert Lipczinski pojawił się w Anglii, w Liverpoolu. Pierwszy ślad jego pobytu w tym mieście pochodzi dopiero z 1904 r. Około roku 1898 poznał kobietę swego życia, 16-letnią Elizabeth Milne. 5 maja 1904 r. wziął z nią ślub w anglikańskim kościele św. Jana.
Już wówczas Albert sporo malował, uczęszczał też na zajęcia w The School of Architecture and Applied Arts, gdzie wykładowcą był Augustus John, ceniony i sławny malarz, jeden z najważniejszych przedstawicieli brytyjskiego symbolizmu i postimpresjonizmu. John był kochankiem Elizabeth, która była także kochanką Charlesa Reillego, profesora katedry architektury w Liverpoolu.
Bo Lipczinscy mieli dość skomplikowane życie erotyczne. Wiedli życie artystycznej bohemy, do której Elizabeth wprowadziła Alberta. Był on przez znajomych nazywany "Lippy" i uważany za Polaka (po polsku mówił jednak bardzo słabo i tak zostało do końca jego życia).
Lipczinscy mieszkali w opuszczonym i wymagającym remontu wiktoriańskim, neogotyckim budynku dawnej szkoły. Mimo biedy kariera malarska Alberta rozwijała się. W 1911 roku wziął udział w wystawie malarstwa zorganizowanej w The Sandon Studios Society, na której pokazano płótna
van Gogha, Gaugina, Cezanne'a, Matisse'a,
Picassa. Znalazły się tam również dwa obrazy Lipczinskiego.
W kolejnych latach coraz więcej płócien artysty było prezentowanych na wystawach w Liverpoolu, Manchesterze, Londynie. W 1915 roku "Lippy" namalował portret profesorów uniwersytetu liverpoolskiego, który do dziś wisi w Bibliotece Nauk Społecznych tej uczelni.
WygnanieWybuch I Wojny Światowej położył kres dotychczasowemu życiu Lipczinskich i utrącił nabierającą rozpędu karierę Alberta. "Lippy" biwakował wówczas w namiocie na wybrzeżu Walii, której krajobrazy malował. Wzięty za szpiega został aresztowany i osadzony w obozie internowania.
Władze brytyjskie miały wiele zastrzeżeń do Lipczinskiego. Ponieważ uciekał przed niemieckim państwem, na teren Zjednoczonego Królestwa wjechał nielegalnie. Przez kilkanaście lat pobytu na ziemi angielskiej, nigdy nie starał się o obywatelstwo brytyjskie. Policja miała też na niego oko od czasu krwawych protestów związkowych w Liverpoolu w 1911 r. Podejrzane były jego kontakty z przywódcami ruchu związkowego, socjalistycznego i anarchistami. Dzięki interwencji przyjaciół zamieniono mu obóz na areszt domowy. Wkrótce jednak "Lippy" trafił do obozu jenieckiego na wyspie Man. Już po zakończeniu wojny w 1919 roku przeniesiono go do kolejnego obozu w Londynie. Ostatecznie małżonkom udało się wyjechać do Gdańska.
SielankaLipczinski pojawił się w Sopocie późną jesienią 1919 roku. Jego starszy brat Max już nie żył, a wdowa po nim była właśnie w trakcie sprzedaży wytwórni pianin. Albert zamieszkał u swojej siostry Margarethy, która była właścicielką kamienicy (już nieistniejącej) przy
ul. Grunwaldzkiej 10 
. Jej mąż, Leon Schulz, działacz Polonii sopockiej, był współwłaścicielem
i dyrektorem banku ludowego, który zajmował parter budynku przy Grunwaldzkiej.
W lutym 1920 roku Leon umarł, a do Alberta dołączyła Elizabeth. Cała trójka mieszkała na pierwszym piętrze od frontu kamienicy.
Angielscy przyjaciele pomagają załatwiać Albertowi zlecenia na obrazy. Maluje portrety z przysyłanych mu z Anglii zdjęć. John i Elizabeth Yates kupują dla Lipczinskich dom przy ul. Grobla 9. Dzięki temu pozyskują dodatkowe dochody z wynajmu.
W 1928 roku Albert dorobił się atelier w Gdańsku przy
ul. Lektykarskiej 7/8 , gdzie odtąd składował kilkaset swoich obrazów. W ciągu kilku lat Lipczinski stał się wziętym portrecistą i pejzażystą (malował także miejskie i podmiejskie "widoki" gdańskie).
Po raz kolejny rzeczywistość dopadła Lipczyńskiego we wrześniu 1939 r. Nie wiadomo, czy Lipczinskim powodował oportunizm, strach, a może chęć uznania. Fakt, że wziął on udział w wystawach zorganizowanych przez nazistów w latach 1939-44. Pokazywał tam swoje pejzaże.
HorrorW 1945 r. do kurortu wkroczyli Rosjanie. Lipczinscy nie próbowali ewakuować się z Pomorza, nie mieli zresztą dokąd. Żołnierze wyciągnęli Alberta z domu, postawili pod ścianą i odbezpieczyli broń, ale uratowała go pomoc sąsiadów, którzy zapewnili, że to "nastajszczy Poliak".
Malarz przeżył, ale stracił zarówno dom jak i atelier. W atelier na Lektykarskiej wraz z budynkiem spłonęły magazynowane tam obrazy. Lipczinscy wraz z Gretą zostali wyrzuceni z sopockiego mieszkania, które zajęli nowi lokatorzy. Przenieśli się do jednego ze skrzydeł budynku wchodzących w podwórze, od strony późniejszego szpitala reumatologicznego.
Lipczinscy znajdują się tragicznym położeniu. Zostają całkowicie bez środków do życia, wyprzedają więc srebra, naczynia, wreszcie fortepian Elizabeth. Pewnego dnia wraz z grupą sąsiadów wykrawają mięso z padłego na ulicy konia. Albert nie może malować, bo pęka mu skóra na rękach.
Elizabeth zwraca się o pomoc do żony
Mariana Mokwy. Z pochodzącą z Australii
Stefanią może swobodnie porozumieć się po angielsku. Organizuje też ona pomoc dla najbiedniejszych. Dzięki niej Lipczinscy dostają paczki z niezbędnymi rzeczami.
Albert nie wytrzymywał takiego życia: tłukł naczynia, niszczył swoje obrazy i meble, zachowywał się agresywnie. Na pół roku trafił do szpitala psychiatrycznego na Srebrzysku.
Wrócił jednak do malarstwa, zdarzało mu się nawet malować obrazy za pieniądze. Portrety bogatszych uczniów Elizabeth (dawała lekcje angielskiego), landszafty i martwe natury. Widoczki przedwojennego Gdańska zawijał w rulony, często z pomocą marynarzy, i wysyłał do klientów w Niemczech.
Na początku lat 50. Lipczinski próbował się zapisać do ZPAP, ale że wypełnił wniosek po niemiecku, to jego kandydatura została odrzucona. Gdy dekadę później związek sam zaproponował mu członkostwo, odmówił.
W latach 50. miał zieloną papugę, z którą od czasu do czasu przechadzał się po alejkach nadmorskich. Ptak wydawał z siebie skrzekliwe odgłosy i klął na turystów - po niemiecku i angielsku. Spacerował też w płaszczu, z którego kieszeni wystawały banknoty. Takie kontrowersje sprawiały, że mimo biedy malarz uchodził za bogatego.
W połowie lat 60. przestał w ogóle malować.
Ostatni aktLipczinscy żyli w coraz większym zaniedbaniu, bałaganie i brudzie. Ich mieszkanie przypominało zatęchłą rupieciarnię. W 1968 r. przeprowadzono generalny remont kamienicy, ale bez mieszkania Lipczinskich, gdyż Albert się na to nie zgodził.
19 września 1969 r. Elizabeth dostała zawału serca. Pogotowie zabiera ją do szpitala, gdzie zmarła. Albert porąbał na kawałki jeden z ozdobnych drewnianych filarów swojego balkonu.
Po śmierci żony Albert już prawie nie wychodził z domu, ani prawie nikogo do niego nie wpuszczał. Pomagała mu jedna z sąsiadek, która robiła zakupy, gotowała, pobieżnie sprzątała. Pewnego dnia kobieta zastała go zakrwawionego, okazało się, że malarz ma zapalenie żył. Lekarz zasugerował zabranie Alberta do domu starców, ale ten chciał wrócić do domu. Tak też się stało, i trzy dni później, 15 maja w wieku 98 lat, Lipczinski dokonał swoich dni pod własnym dachem.
Pochowano go obok żony, siostry i szwagra na Cmentarzu Katolickim. Spadkobierczynią została krewna z Torunia, która zatrzymuje obrazy. Książki i meble trafiły na śmietnik.
Większość śladów po Albercie Lipczinskim zniknęła. Dom przy ul. Grunwaldzkiej został rozebrany w 2000 r. Nie ma już także grobu artysty i jego żony. Nieopłacany, został zlikwidowany.
W 2011 r. Muzeum Narodowe w Gdańsku zorganizowało w Zielonej Bramie wystawę ocalałych prac artysty, przeważnie będących własnością osób prywatnych.
Korzystałem z: "Albert Lipczinski. Malarz niepokorny" Davida Binghama
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy