- Bywało, że marynarze robili rozróby na Oksywiu i ludzie się bali. Kiedyś mój ojciec miał akcję, po której przyszedł marynarz i powiedział: Ja nie mam pretensji do tego pana, ale chciałbym go poznać, bo myślałem, że koń mnie kopnął. I od tego czasu był już spokój - opowiada córka lokalnego siłacza. W piątym odcinku cyklu Trójmiejskie opowieści wspomnieniami dzielą się 87-letnia Alicja i 98-letni Antoni Wichłacz, przedwojenni mieszkańcy Oksywia.
.
Poznaj historię oksywskiej świątyni, której patronuje Archanioł Michał
2015-04-19 21:03
A to się tu nie często zdarza
2015-04-19 21:55
Choć nie mogę już mieszkać na Oksywiu to tęsknie za tym miejscem i często lubię sobie powspominać tamtejszy klimat i czasy młodości. Choć nie jestem jeszcze stary, bo mam 26 lat to czuje się jak starzec, który wspomina. Dzieli mnie duży dystans, nie jedno państwo, nie jedna granica. A w tym roku zdołam być na Oksywiu przez tylko kilka dni, ale będzie to miły czas. Ten zapach powietrza, te wieczory, ten spokój, wspomnienia i długo by wymieniać. Tam jest moja historia, tam są te miejsca, które przypominają mi nie jedna opowieść. Oksywie to mój dom!
2015-04-20 15:26
prawdopodobnie nie zachwycałbyś się powietrzem na Oksywiu
2015-04-20 00:08
które po 1944 r. zrobili tu Rosjanie, a ich potomkowie robią to do dziś
2015-04-20 09:04
Dosyć ciekawą postacią w oksywskiej Marynarce Wojennej był... marynarz STANISŁAW RADWAN, zwany "żelazną szczęką"".
W NAC macie jego zdjęcia:
http://audiovis.nac.gov.pl/obraz/77301/6499b693efa743e8f6f29b21db52b15e/
http://audiovis.nac.gov.pl/obraz/77295/3bd7a4d51ba71b54048b94a614f03f1e/
Tu macie artykuł o nim:
http://blogbiszopa.pl/2014/05/zelazna-szczeka/
"Niemiecki oficer wolnym krokiem przechadzał się wąskim przejściem pośrodku sali polowego szpitala. Po obu stronach stały ciasno ustawione łóżka, na których leżeli ranni Polacy obrońcy Kępy Oksywskiej, która skapitulowała kilka dni wcześniej. Mimo otwartych okien w sali panował okropny zaduch. Większość rannych obojętnie wpatrywała się w sufit. Kilka osób się modliło, a kilku lżej rannych prowadziło cichą rozmowę.
Marynarz leżący na jednym z łóżek wydał się oficerowi znajomy. Już gdzieś widział tego olbrzyma. Ale gdzie i kiedy?
Podszedł bliżej i przyjrzał się twarzy olbrzyma.
No tak! Teraz już prawie go poznał! To chyba ten sam, który kilka lat wcześniej na pokładzie niemieckiego krążownika Konigsberg pobił do nieprzytomności niezwyciężonego do tamtej pory Hansa chlubę załogi hitlerowskiego okrętu.
Ale czy to aby na pewno on? Ano, trzeba to sprawdzić
Oficer wyjął z kabury pistolet i warknął do marynarza:
- Otwórz pysk!
Polak otworzył usta. Niemiec wsadził mu między zęby lufę parabellum i rozkazał:
- A teraz gryź ty polska świnio!
Marynarz spojrzał mu prosto w oczy i powoli zacisnął szczęki. Rozległ się zgrzyt, po którym nastąpiło ciche chrupnięcie. Sekundę później ciężki kawałek metalu uderzył hitlerowca między oczy.
Polski marynarz odgryzł lufę jego pistoletu i splunął mu nią w twarz."
2016-09-12 11:57
To Oksywie skapitulowalo???Kiedy, kto podpisał????Mat Radwan rzeczywiście był nadludzko silny. Ale nie nadlufowo....
2015-04-20 15:05
A ja pamiętam, jak w drugiej połowie lat pięćdziesiątych ksiądz proboszcz przed sumą wychodził pomiędzy wchodzących do kościola Kaszubów i częstowal ich tabaką z rogowej tabakiery. Pamietam też, jak pogrzeby szły konduktem za trumną chyba z Obłuża na cmentarz. W tym czasie (od 1954 roku) powstawało osiedle ceglanych bloków między Bosmańską, a płk. Dąbka.
2015-04-20 18:55
Tata zakochany w morzu przyjechał do Gdyni ze Śląska. Poznał młodą blondynę - Kaszubkę i razem zamieszkali na Oksywiu Górnym, tuż przy SP 33. Niebawem, w 76 pojawiłam się ja. Życie na Oksywiu było niesamowite. Sama szkoła - malutka, a niesamowicie zapełniona, obowiązywał ruch jednostronny, chodziłam do zerówki "I", a później do pierwszej "G"Dla małego dzieciaka - taka zamknięta enklawa, w klasie prawie wszystkie dzieciaki to córki lub synowie marynarzy i lotników. W mojej była akurat tylko jedna dziewczynka z bloku "cywilnego", wydawało mi się, że ona jest taka biedna, aż gdzieś do 3 klasy nie miałam pojęcia, że tak żyje większość ludzi, a my - dzieci wojskowych mamy po prostu lepiej. Nie były jednak ważne te wszystkie zabawki, które miałam - klocki Lego, kolejka PIKO. Szalało się wtedy na dworze - latem koniecznie "w górkach", odgrywałam z koleżankami sceny z Gwiezdnych Wojen (które oglądaliśmy z klasą w kinie Grom) oraz później z Niekończącej się Opowieści, zima natomiast to szaleństwa na górce przy pętli 150. Jak tylko mogłam, to wyrywałam się z domu. Oczywiście jak wszystkie dzieci w Polsce - bawiliśmy się też w wojnę, zawsze były kłótnie o to która grupa ma należeć do Niemców, wszyscy chcieli być Polakami, najlepiej z Czterech Pancernych. Wchodziło się wtedy do śmietnika (nie było worków!) i jechało się czołgiem. Ile razy w tyłek dostałam po powrocie śmierdząc niebożebnie... Gdy pojawiali się sprzedawcy ziemniaków, to do okrzyki "kartofle" niezmiennie krzyczeliśmy "zgniłe i niedobre", wiosną robiło się wyprawy na pachtę na pobliskie działki, a później grzecznie na lekcję religii do salki katechetycznej przy Dąbka. To były czasy! Niestety, później rozwód rodziców, kilka przeprowadzek po całym Trójmieście, Oksywie nieustannie mnie jednak ciągnęło. W końcu wylądowałam na Obłużu, kupiłam działkę na Oksywiu (do mnie nie przychodzą jednak dzieciaki na pachtę, może już nie te czasu i im się nie chce, a może nie ma po co,bo głównie trawka). Później ślub, kolejne przeprowadzki i takie moje nieśmiałe do męża - zawsze marzyłam aby mieszkać na Oksywiu, to najbardziej niesamowite miejsce w Trójmieście. Spełniło się :) Niebawem, po wielu latach wracam tam na stałe, tym razem na Dickmana. Już się nie mogę doczekać! Mam tylko nadzieję, że Oksywie nie straci swojego uroku.Zastanawiam się czy bulwar,który już budują pozwoli na zachowanie plaży czy już tylko beton będzie, czy nadal będzie to półdzika plaża na której można w nocy posiedzieć przy ognisku czy w samotności poczekać na wschód słońca...
2015-04-20 22:45
Jestem co prawda z Przymorza, ale też z nostalgią wspominam tamte beztroskie chwile. Walki na papierowe rury ze śmietnika sklepu tekstylnego, wciśnięci w kartony znalezione na zapleczu sklepu z RTV udawaliśmy czołgi i nacieraliśmy na wrogów (dzieciaki z innego bloku) i tak jak napisałaś, czterej pancerni i złe niemce :D
2015-04-20 23:24
O matulu, cóż za wspomnienia... Ja też pamiętam te wszystkie sytuacje: "w górki" chodziliśmy na sanki albo na tarzana. Na boisku przy bloku Płk. Dąbka 53 graliśmy w nogę i chłopaki, i dziewczyny... Monika grała wtedy w sukience i wołaliśmy do niej: "Lato w spódnicy". Nie było komputerów, to bawiliśmy się w ganianego po w piwnicach i w wykopusa, a w zimę na jednym z trzech boisk rodzice w czynie społecznym robili lodowisko, ech... A na dyskoteki chodziliśmy do "trzech bram" na Dolnym Oksywiu, a potem do byłego kina Marynarz. Pamiętam, że kiedyś jak mieliśmy religię w salce katachetycznej, to na długiej przerwie przed językiem polskim poszliśmy do mnie do domu i piliśmy wino, a potem wróciliśmy do salki trochę trąceni:) Zawsze w poniedziałek zbierałam wszystkie butelki w domu i szłam je sprzedać do punktu w Supersamie - wtedy własnie tak się zarabiało. Ech... można by wspominać i wspominać...
2015-04-21 02:25
Znalazlem w niej jednak jeden drobny blad:
..."Do wojska zostałem powołany zimą 1939 roku"...
Gdyby tak bylo, to nie mogloby to byc powolaniem do WP.
2022-04-19 09:05
Są na świecie miasta duże; Londyn, Paryż i Obłuże :)
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.
Jan Heweliusz był autorem książki i twórcą dziedziny zwanej:
Filmy