Dyżurnym tematem gazet ukazujących się w zimie jest zazwyczaj - i trudno tu o zaskoczenie - zima. Nie inaczej było i 90 lat temu na Wybrzeżu.
Wystarczy przekartkować "Gazetę Gdańską - Echo Gdańskie" z 21 stycznia 1928 r., by dowiedzieć się o kończącej się właśnie odwilży i zapowiadanym powrocie prawdziwej zimy nad morze. Spodziewano się ustąpienia dodatnich temperatur (które wcześniej sprawiły, że "na całym południowym Bałtyku z wyjątkiem zalewów rzecznych znikła (...) kra", a na Wiśle, "aż do Narwi", nastąpiło "ruszenie lodów") i nadejścia nowej fali mrozów, co "wobec wytworzenia się nad Skandynawją i utrwalenia się wyspy wysokiego ciśnienia", wydawało się kwestią czasu.
Warto dodać, że odwilż dawała nie tylko chwilę wytchnienia od zimowej aury, ale stwarzała również sposobność - jeśli ktoś zaniechał tego wcześniej - do zatroszczenia się o odpowiednie obuwie, czyli: "kalosze, śniegowce i wszelkie obuwie gumowe".
Nie bacząc na zimę, gdańszczanie przygotowywali się do przyjęcia znakomitych gości: swą wizytę w Gdańsku zapowiedziała, między innymi, "słynna warszawska firma "Bogusław Herse", która planowała urządzić "w salach Danziger Hof" [hotelu, na miejscu którego obecnie znajduje się budynek PLL LOT] wielką rewję mód i wystawę modelów najnowszych paryskich mistrzów sztuki manufakturowej".
"Dom Mody Bogusław Herse" był jednym z najbardziej ekskluzywnych domów mody w Warszawie lat międzywojennych. Firmę, pod nazwą "Handel Koronek i Towarów Białych oraz Magazyn Mód Bogusław Herse", założyli wspólnie w roku 1868 trzej bracia Herse, zaś faktycznym jej twórcą był jeden z nich, Bogusław Maciej. Po jego śmierci, na czele firmy stanął młodszy brat Adam, którego działalności przedsiębiorstwo zawdzięczało swój ogromny sukces.
Gdańską "rewję" firma urządzała pod kierownictwem trzeciego już właściciela, czyli syna wspomnianego Bogusława, również Bogusława (Bogusława Władysława Herse). W końcu lat 20. "Dom Mody" przeżywał okres swej świetności, a urządzane przezeń pokazy cieszyły się olbrzymim zainteresowaniem publiczności. Nic więc dziwnego, że "ze względu na przypuszczalną wielką frekwencję", chętni do oglądania "rewji" zmuszeni byli "stoliki w sali zamawiać przedtem w dyrekcji Danziger Hoff [!].
"Jednak nikt wówczas nie przypuszczał, iż firma, która "odważyła się pokazać tutejszym kołom arystokracji i plutokracji, że Warszawa zawsze była i pozostanie najgłówniejszym ośrodkiem najnowszej mody w całej Europie Wschodniej", już kilka lat później, wskutek kryzysu, zakończy działalność związaną z produkcją odzieży...
Elegancko ubrany gdańszczanin mógł skierować swe kroki do teatru - zwłaszcza jeżeli występował tam aktor, powszechnie uważany za jednego z największych aktorów polskich i współtwórcę nowoczesnej sztuki aktorskiej. Mowa o
Stefanie Jaraczu, nie tylko znakomitym aktorze teatralnym i filmowym, ale również pisarzu, publicyście i założycielu słynnego Teatru Ateneum (teatr powstał dwa lata po opisywanej tutaj gdańskiej wizycie).
"Znakomity artysta i reżyser Teatru Narodowego", "stojący dziś u szczytu sławy", do Gdańska przybywał już 2 lutego, zamierzając wystąpić w "teatralnej Sali Stoczni Gdańskiej", "w otoczeniu świetnie zgranego zespołu złożonego z artystów Teatru Narodowego i Polskiego". "Mistrz Jaracz", odbywający w tym czasie tournee po Polsce, "wszędzie przyjmowany był z niesłychanym zapałem", budząc swą grą niebywały "entuzjazm" publiczności. Można więc było przepowiadać olbrzymi sukces i gdańskiej imprezie, tym bardziej, że "znakomity artysta przeznaczył lwią część dochodu na tak popularny (...) cel, jak: Macierz Szkolna..."
Gdynianie mieli w tym czasie znacznie mniej powodów do radości: nie dość, że Gdynię omijał pokaz mody (i słynna trupa aktorska), to miasto nękały wciąż przypadłości wieku dziecięcego (wszak kończyła Gdynia dopiero dwa lata...).
Opisywaną przez "Gazetę" niemożność "skomunikowania się wzajemnego" różnych gdyńskich towarzystw, "celem ustalenia terminów zebrań i zabaw, ażeby jedno drugiemu w z góry powziętej akcji nie przeszkadzało", można wprawdzie uznać za dosyć zabawne nieporozumienie, to już jednak brak "stacji ambulatoryjnej" z prawdziwego zdarzenia rodził bardziej poważne konsekwencje
W Gdyni wprawdzie funkcjonowała "stacja szpitalna u Sióstr Miłosierdzia", która była "stacją ambulatoryjną w pełnym tego słowa znaczeniu", niosąc pomoc "ciężko chorym wzgl. okaleczonym", tym niemniej nie była ona w stanie zastąpić "regularnej placówki szpitalnej" i "obejmowała tylko jeden pokój ambulatoryjny" oraz "dwa pokoje dla chorych". Nic więc dziwnego, że te" stale były zajęte przez ofiary wypadków"...
"Wprawdzie"- jak czytamy w "Gazecie - "postanowiły władze urządzenie w Grabówku stacji dla zakaźnych" i "kombinowały nad stworzeniem regularnego szpitala", tym niemniej perspektywa stworzenia profesjonalnego pogotowia ratunkowego wciąż była bardzo odległa. Inna rzecz, że i tak trudno by się było do niego dodzwonić...
Źródło:
"Gazeta Gdańska - Echo Gdańskie" nr 17 z 19 stycznia 1928 r. i nr 20 z 25 stycznia 1928 r. Skany pochodzą z Pomorskiej Biblioteki Cyfrowej.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy