"Kiedyś to było lepiej". To zdanie często możemy usłyszeć na rodzinnych spotkaniach, jednak i ci, którzy urodzili się dwie-trzy dekady temu, wracają pamięcią do dzieciństwa i widzą, jak bardzo zmienił się świat, choćby pod względem pogody. Jeszcze 20 lat temu podczas zimowych ferii śnieg i mróz były czymś oczywistym, dziś, gdy spadnie kilka centymetrów białego puchu, biegniemy do okna robić mu zdjęcia. Takie to czasy. Postanowiliśmy wrócić pamięcią do dzieciństwa i przypomnieć ferie zimowe sprzed lat. Czekamy też na wasze wspomnienia.
Ferie dla dzieci - znajdź ofertę
na podwórku, korzystając z uroków zimy
81%
głównie siedziałe(a)m w domu
5%
jechałe(a)m do rodziny lub rodzina przyjeżdżała do mnie
7%
brałe(a)m udział w półkoloniach w moim mieście
1%
jechałe(a)m na zimowe kolonie/obozy
3%
wyjeżdżałe(a)m z rodzicami za granicę
2%
Zacznę od siebie. Nie przypominam sobie, abym kiedykolwiek wyjechała gdzieś na ferie zimowe, ale nigdy nie było to dla mnie problemem, chyba nawet o tym nie marzyłam. Nie mogłam się za to doczekać dwóch tygodni wolnego i beztroskiego czasu z rówieśnikami.
Całe chmary dzieciaków, "zapakowanych" w ortalionowe skafandry, z Relaksami na stopach i rękawiczkami na sznurku, biegały od rana do wieczora po okolicznych podwórkach. Morena, pełna mniejszych i większych górek oraz z położonym blisko lasem, była dla nas większą atrakcją niż modna dziś "Kraina Lodu". Sanki, narty, jabłuszka, kartony - było w czym wybierać i na czym zjeżdżać. A już największym sztosem były
osiedlowe boiska-lodowiska, które gdy przyszedł porządny mróz, gospodarz polewał wodą z hydrantu. Nikomu nie przeszkadzało, że po jednym dniu ledwo dało się po takim zniszczonym lodzie jeździć.
Odmrożenia? Kto się nimi wtedy przejmował! W ciągu dnia szło się tylko na chwilę do domu na szybki obiad, na który mama albo babcia wołały przez okno. Nikt nas nie sprawdzał, czasem trzeba było się zameldować pod blokiem, a potem znowu lecieć na sanki.
A jak inni zapamiętali ten czas?
Dzisiejsi trzydziesto- i czterdziestolatkowie mają podobne wspomnienia, choć nie wszyscy tak "hardkorowe" - nie każdy dzieciak zaliczył np. kulig za samochodem albo zjazd na sankach na oblodzone jezioro. Rządzi w nich jednak piękna zima i zabawa na świeżym powietrzu. Mało kto siedział w domu, no chyba że został uziemiony przez rodziców.
- W ferie chodziłam na łyżwy i na sanki. Największą frajdą była wyprawa na zamarznięty staw. Temperatura -20 stopni pozwalała na w miarę bezpieczną zabawę, bo po kilku dniach tęgich mrozów ryzyko zarwania lodu było znikome. Na sanki chodziłam z siostrą do pobliskiego parku. Górki były dość strome, dlatego każdy zjazd dostarczał mnóstwa adrenaliny - opowiada Marta z Gdańska.- Całymi dniami łyżwy na jeziorze, sanki, budowanie igloo, ogniska w tajemnicy przed rodzicami, na dworze byliśmy zawsze tak długo, że po powrocie do domu bolały stopy, gdy się rozgrzewały. Było wspaniale i rozmarzyłam się... - powiedziała mi koleżanka, Justyna.- Przerwa świąteczno-noworoczna była fajna, ale i tak zawsze czekałem na ferie zimowe! Powiem więcej: wolałem je od letnich wakacji. Zresztą do dziś uprawiam zimowe sporty i na zimę czekam z wytęsknieniem - mówi 46-letni Piotr z Wrzeszcza. - Pamiętam, że kiedyś coś porządnie przeskrobałem i rodzice nałożyli na mnie szlaban, że przez tydzień nie mogłem wyjść na dwór. To był koszmar! Patrzyłem z tęsknotą na biegające za oknem dzieci i tak strasznie cierpiałem. Ferie w Trójmieście - imprezy dla dzieci i młodzieży
Jeszcze inni wyjeżdżali do rodziny na ferie. To też znamienne, że spędzało się ten czas z kuzynami i w rodzinnych stronach oraz
robiło się rzeczy, które dziś pewnie wielu rodziców przyprawiłyby o mikrozawał.
- Ferie spędzaliśmy u dziadków z Malborku (razem z mieszkającymi w Malborku kuzynami, kuzynami kuzynów i wszystkimi dzieciakami z okolicy). Dziadkowie mieli dom naprzeciw zamku, także co rano uzbrojeni w worki wypełnione słomą - dziadkowa alternatywa dla sanek (śmiech) - przechodziliśmy przez ulicę i zjeżdżaliśmy z górki prosto na zamarznięty Nogat. Po południu po pracy przychodzili do nas wujkowie (ci prawdziwi i ci przyszywani) i jeździliśmy wspólnie na łyżwach albo graliśmy w hokeja. Wieczorami jeździliśmy na kuligi, które odbywały się na parkingu naprzeciwko zamku. Sanki przywiązywało się do samochodu i zaczynała się zabawa. A im więcej zakrętów, tym zabawa była lepsza. I nigdy nikomu nic się stało - dodaje Magda z Gdańska. - W ramach "kary", czyli przerwy na obiad, grzaliśmy się w domu przy piecach, a razem z nami mokre ortaliony i Relaksy. Naleśniki nigdy już tak nie smakowały...Zupa owocowa, kasza z sokiem i kakao. Wspominamy smaki dzieciństwa
- Lodowiska powstawały u mnie na osiedlu, ponieważ jeden z sąsiadów był strażakiem. Potem dowiedziałem się, że wodę do basenu można zamówić u straży pożarnej. Ciekawe, czy dziś wspólnota mieszkaniowa mogłaby sobie zamówić od straży wodę na ślizgawkę na osiedlu? Fajne wspomnienia mam z górek, gdzie zjeżdżało się na lód jeziora, łyżwy na jeziorze albo kuligi za samochodem, ale teraz to chyba głównie kojarzy się z niebezpieczeństwem... - dodaje Tomasz.Oczywiście nie mogło zabraknąć butów Relaks - jedni o nich marzyli, inni widzieli niewygodne i toporne kozaki. Bywało, że dziecko nosiło... dwa lewe buty. Jaki cudem? Wyjaśnia Monika:
- Moje wspomnienie z dzieciństwa to dwa lewe kozaki marki Relaks. Po odstaniu 2,5 godzin na mrozie w kolejce do obuwniczego, gdy przyszła kolej na moją mamę, zostały dwie ostatnie sztuki i niestety lewe. W tym obuwiu, w ortalionowych ogrodniczkach i w wełnianej czapie wraz z pozostałymi dziećmi łączyłam sanki za pomocą sznurka i w tzw. "kuligu" zjeżdżaliśmy z najwyższych górek na Chełmie. Tak połączonych sanek było czasem nawet kilkanaście, więc każdy zjazd kończył się gigantycznym karambolem (śmiech).
Młodsze pokolenia także z sentymentem wspominają zimę oraz wspólne obiady z rówieśnikami.
- Ferie z dzieciństwa kojarzą się z podstawówkowo-osiedlowym gangiem, spędzaliśmy zawsze dużo czasu na dworze, a w ferie nie było ograniczeń, w końcu cały dzień można było biegać po osiedlu - wspomina dwudziestokilkuletnia Ania z Sopotu. - Najczęściej dzień dzielił się na trzy etapy: poranny sankowy albo łyżwy (ale to już była wyprawa), potem robiliśmy natarcie na któryś dom, w zależności od tego, czyja mama była gotowa na wykarmienie większej liczby śnieżnych ludzi, a wieczory spędzałam już w domu, chociaż zdarzyły się też noce u przyjaciółki. Ferie przede wszystkim kojarzą mi się ze śniegiem, zazwyczaj było biało i korzystaliśmy z tego na 100 proc. Nie mogę nie wspomnieć o moich starszych braciach, którzy zaszczepili we mnie miłość do saneczkowania i dzielnie wciągali mnie na te wszystkie (wtedy dla małej mnie) wysokie osiedlowe góry.
Nie wszystkie dzieci tak chętnie spędzały ferie na zewnątrz - były też takie, które cieszyły się, że mogą posiedzieć spokojnie w domu i mieć czas dla siebie.
- Ponieważ w podstawówce chodziłam też do szkoły muzycznej, ferie oznaczały dla mnie zawsze naukę materiału na fortepian na nowy semestr, czego szczerze wtedy nie znosiłam. Lubiłam siedzenie w domu. Namiętnie czytałam książki, zwłaszcza z detektywistycznej serii dla dzieci Alfreda Hitchcocka, słuchałam kaset ze słuchowiskami i sama miksowałam swoje własne nagrania na starym rozklekotanym radiu. Nagrywałam też wywiady z "gwiazdami", w które wcielałyśmy się na zmianę z koleżankami. Robiłam teatrzyki z papieru i dużo układałam Lego. Kiedy mamie już udało się wyciągnąć mnie z domu, szłyśmy nad morze albo do lasu, często też zabierała mnie na jakieś wystawy albo koncerty muzyki poważnej, na których się nudziłam - opowiada Julia z Dolnego Miasta.A z czym wam się kojarzą ferie zimowe? Podzielcie się z nami swoimi wspomnieniami.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy