W cyklu "Patroni gdańskich tramwajów" wspominamy dziś Macieja Płażyńskiego. W czterdziestu pięciu cotygodniowych odcinkach opisaliśmy już wszystkie osoby patronujące pojazdom GAiT (nazwisko jednej z nich, niemieckiego biochemika Adolfa Butenandta, po naszym artykule zostało usunięte z tramwaju).
Nie był znany z błyskotliwych wystąpień czy składanych wyborcom obietnic, a jednak cieszył się ogromną popularnością jako polityk. W sierpniu 1990 r. został przez premiera
Tadeusza Mazowieckiego mianowany wojewodą gdańskim i utrzymał się na tym stanowisku niemal sześć niełatwych lat, mimo zmieniających się kolejnych rządów w Warszawie. Dopiero
Włodzimierz Cimoszewicz w 1996 r. zdecydował się go odwołać i zastąpić
Henrykiem Wojciechowskim z SLD. Gdańszczanie protestowali przeciw tej zmianie na wiecach. Sam Płażyński niebawem znalazł się w nowo organizującej się wówczas Akcji Wyborczej "Solidarność", by w wyborach do Sejmu w 1997 r. zdobyć 124 683 głosy - najwięcej w skali kraju, uzyskując mandat poselski, a niebawem - fotel marszałka Sejmu.
Obejmując jeden z najwyższych urzędów w państwie, nie miał jeszcze 40 lat. Urodził się 10 lutego 1958 r. w Młynarach niedaleko Elbląga. Do liceum chodził w Pasłęku, a zanim rozpoczął studia prawnicze na
Uniwersytecie Gdańskim, przez krótki czas pracował fizycznie, m.in. przy budowie Huty Katowice.
Był studentem prawa na UG, gdy narodziła się "Solidarność". Wstąpił wówczas do Ruchu Młodej Polski i Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W 1981 r. kierował studenckim strajkiem okupacyjnym. Po wprowadzeniu stanu wojennego formalnie skończył studia i znalazł się w trudnej sytuacji materialnej, m.in. nie mogąc mieszkać w akademiku, zmuszony był przez pewien czas nawet zimą korzystać z domku kempingowego Akademickiego Klubu Morskiego.
Z kolegami, którzy tak jak on nie chcieli wiązać się zawodowo z PRL-owskim wymiarem sprawiedliwości, podjął w 1982 r. pracę w spółdzielni studenckiej Techno-Service. Polegała ona na czyszczeniu świetlików w zakładach "Polmo" w Tczewie. Wymagało to niekiedy balansowania pod dachem hali, kilkadziesiąt metrów nad posadzką, bez korzystania z rusztowań.
To doświadczenie podsunęło Płażyńskiemu i kolegom (wśród których był m.in.
Roman Rojek, później znany jako współtwórca sukcesu Grupy Atlas) myśl, by specjalizować się w
pracach wysokościowych na własny rachunek i z tego żyć w realiach PRL. Nowo wówczas uchwalone prawo pozwalało założyć spółdzielnię dziesięciu osobom. W czerwcu 1983 r. licząca jedenaście osób grupa założycielska spotkała się pod barem rybnym "Krewetka" i weszła do znajdującej się obok siedziby Wojewódzkiego Związku Spółdzielni Pracy, by odbyć założycielskie walne zgromadzenie spółdzielni "Świetlik". Prezesem spółdzielni został
Maciej Płażyński, a pierwszym zleceniem było mycie szyb w Gdańskich Zakładach Elektronicznych "Unimor" przy ul. Rzeźnickiej w Gdańsku.
W ten sposób narodziła się legendarna spółdzielnia, przez którą przewinął się długi szereg opozycjonistów i dawnych działaczy studenckich. Wkrótce zdobyła sobie renomę i uzyskiwała zlecenia w całej Polsce. Jak ktoś żartobliwie podsumował - jeździli po Polsce lat 80. i wisząc na linach, przemalowywali szare hale fabryczne i kominy na żywe, wesołe kolory.
Zarabiali nie tylko na siebie, ale również na wspieranie tych, którzy z różnych względów pracować nie mogli. Wspomagali rodziny osób represjonowanych, finansowali druk podziemnych wydawnictw. Dobrowolnie wsparli też strajk majowy w 1988 r.
Nieco wcześniej, w 1987 r. nazwę spółdzielni zmieniono na "Gdańsk", by zamanifestować lokalny patriotyzm. Z tego też względu pracownicy spółdzielni nieodpłatnie pracowali przy remoncie wieży Ratusza Głównego Miasta. Jeszcze bardziej oczywisty był ich udział w remoncie Pomnika Poległych Stoczniowców i w przygotowaniach do wizyty
Jana Pawła II w Gdańsku.
Ciężka i ryzykowna praca w spółdzielni pozwalała jej członkom rozwijać się i realizować własne pasje, a także prowadzić działalność opozycyjną. Maciej Płażyński w 1987 r. został prezesem konserwatywnego Klubu Myśli Politycznej im. Lecha Bądkowskiego, a w 1989 współtworzył stowarzyszenie Kongres Liberałów. O jego drodze politycznej do stanowiska Marszałka Sejmu napisałem już wyżej.
19 stycznia 2001 wraz z
Donaldem Tuskiem i
Andrzejem Olechowskim ogłosił powstanie nowego ruchu politycznego - Platformy Obywatelskiej. W wyborach 2001 został posłem z listy PO, ponownie uzyskując znakomity wynik 66 290 głosów. Po przekształceniu PO w partię objął stanowisko jej pierwszego przewodniczącego. W 2002 negocjował w sprawie zawarcia koalicji wyborczej PO i PiS w wyborach samorządowych. W 2003 ogłosił, że z powodu rozbieżności programowych odchodzi z Platformy Obywatelskiej. W 2005 r. wystartował jako kandydat niezależny do Senatu i zebrał ponad 150 tys. głosów. Z kolei w 2007 r. wystartował do Sejmu z listy PiS i dzięki 58 318 głosom, po raz trzeci został posłem.
Rozczarowany upadkiem idei POPiS-u, znalazł dla siebie inny cel polityczny. W 2008 r. został prezesem Stowarzyszenia Wspólnota Polska i poświęcił się całkowicie walce o prawa Polaków na Wschodzie, wszędzie tam, gdzie dotykała ich dyskryminacja. Twardo stawiał polskie postulaty na Litwie, gdzie ciągle był kłopot z polskimi szkołami i pisownią polskich nazwisk. Jeździł na Białoruś, gdzie reżim
Łukaszenki wykorzystywał sądy przeciw miejscowym Polakom.
Zaangażował się w projekt sprowadzenia do kraju Polaków z Kazachstanu. Myślał o uruchomieniu narodowej kampanii, która miała się zakończyć obywatelskim projektem ustawy repatriacyjnej. Chciał także zmusić państwo polskie do wzięcia finansowej odpowiedzialności za powrót rodaków z kazachstańskich stepów.
Jako prezes Wspólnoty Polskiej wziął udział w tragicznym locie prezydenckim tupolewem na obchody rocznicy zbrodni katyńskiej 10 kwietnia 2010 r. i zginął wraz ze wszystkimi pasażerami samolotu. Jako jedną z najważniejszych osób w państwie, pochowano go w miejscu szczególnym - w Konkatedralnej Bazylice Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gdańsku.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy