Co wspólnego mają ze sobą komandosi "Formozy", pielęgniarki oraz studenci politologii? Wszyscy w swoim czasie korzystali z zamkniętego dziś na głucho budynku dawnej żeńskiej bursy przy al. gen. Józefa Hallera 122. Przybliżamy prawie siedem dekad historii tego gmachu.
Na początku lat 50. ubiegłego wieku niezabudowany teren, leżący powyżej ul. Mickiewicza oraz między al. gen. Józefa Hallera (wówczas al. Roosevelta) a torami kolejowymi prowadzącymi do Nowego Portu, był jednym z największych w ówczesnym Gdańsku placów budowy. Na 25 hektarach wznoszono robotnicze Osiedle Roosevelta. Równolegle i w bezpośrednim sąsiedztwie tej inwestycji - chociaż zupełnie bez związku z nią - po północno-zachodniej stronie skrzyżowaniu al. Hallera z ul. Tadeusza Kościuszki budowano... żeńską bursę.
Studentki mieszkają
W budowie akademika dla dziewcząt brały udział "ochotnicze brygady studenckie, pracujące w czasie wakacji i w ciągu roku akademickiego". Studenci i studentki otrzymywali normalne wynagrodzenie robotników budowlanych, podejmowali także - zgodnie z duchem epoki - zobowiązania dotyczące produktywności oraz współzawodniczyli między sobą. Za 3 mln ówczesnych zł postawiono trzykondygnacyjny, nowoczesny jak na tamte realia budynek o powierzchni 4,4 tys. m kw., mogący pomieścić 200 osób. Oddano go do użytku w grudniu 1951 r.
Studiujące we Wrzeszczu studentki Akademii Medycznej, Wyższej Szkoły Pedagogicznej oraz
Politechniki Gdańskiej nie musiały więc już dojeżdżać na zajęcia z akademików zlokalizowanych w Sopocie. Otrzymały - jak donosił "Dziennik Bałtycki" - "jasne i estetycznie umeblowane sypialnie", mogły także korzystać ze specjalnych sal do nauki oraz świetlicy. "Po kompletnym urządzeniu budynku - informował w dalszej części artykułu trójmiejski dziennik - studentki będą miały również stołówkę. Centralne ogrzewanie i natryski uzupełniają dobre wyposażenie bursy".
Pielęgniarki uczą się i... opalają
Studentki korzystały z bursy przez kolejnych 11 lat, po czym budynek zlikwidowano, przeznaczając obiekt na cele szkolne. W 1962 r., po adaptacji wnętrza, przeniesiono tu z ul. Dębinki Państwową Szkołę Pielęgniarstwa, wyodrębnioną organizacyjnie w 1950 r. z Akademii Lekarskiej w Gdańsku (późniejsza
Akademia Medyczna, dziś GUMed). W następnym roku placówkę przemianowano na Państwową Szkołę Medyczną Pielęgniarstwa nr 1.
Na parterze mieściły się sale lekcyjne, a także świetlica, sekretariat i portiernia; na pierwszym piętrze: sala ćwiczeń praktycznych z pielęgniarstwa, gabinet lekarski, izolatka, pokój kierownika internatu oraz pokoje mieszkalne i łazienki dla uczniów zamiejscowych; na piętrze drugim i trzecim: pokoje mieszkalne i łazienki. W piwnicy działała stołówka. Słuchaczki czuły się w budynku na tyle swobodnie, że dostępny na drugim piętrze od strony podwórka taras wykorzystywały do... opalania.
Wraz ze zmianami w systemie kształcenia i oferowanych kierunkach zmianie ulegała nazwa szkoły. Od 1973 r., po połączeniu z Państwową Szkołą Medyczną Pielęgniarstwa działającą dotąd przy ul. Reduta Miś, placówkę przemianowano na Medyczne Studium Zawodowe nr 1. W tamtym okresie w jego skład wchodziło liceum medyczne, technikum analityki medycznej, studium pielęgniarstwa oraz studium dla opiekunek dziecięcych. Co ciekawe, ok. 4 proc. słuchaczy szkoły stanowili mężczyźni.
W ciągu 55 lat działania (1945-2000) szkoła wykształciła 2947 pielęgniarek i pielęgniarzy, którzy zasilili trójmiejską służbę zdrowia i niejednokrotnie aktywnie uczestniczyli w życiu lokalnej społeczności.
Politolodzy czekają na lepsze czasy
W wyniku reformy edukacji w 2001 r. Medyczne Studium Zawodowe nr 1 zostało zlikwidowane. Zaniedbany budynek, którego wartość wraz z działką wyceniono na ponad 4 mln zł, w czerwcu 2002 r. marszałek województwa pomorskiego przekazał Instytutowi Politologii
Uniwersytetu Gdańskiego. Politolodzy, dotychczas zajmujący zaniedbaną, niefunkcjonalną willę przy ul. Wosia Budzysza w Sopocie, docenili powiększoną przestrzeń, jednak warunki wciąż były kiepskie - przeprowadzane w budynku naprawy miały charakter prowizoryczny, gmach nadawał się właściwie do generalnego remontu.
W 2010 r. Instytut przeniósł się do nowego budynku Wydziału Nauk Społecznych UG w kampusie na Polankach. W sierpniu 2015 r. opuszczony gmach uczelnia zwróciła samorządowi województwa pomorskiego.
Komandosi strzelają
Od jesieni 2017 do lata 2018 r. w niszczejącym budynku ćwiczenia prowadziła - ku zaniepokojeniu okolicznych mieszkańców - jednostka wojskowych płetwonurków bojowych, stanowiąca pododdział Wojsk Specjalnych "Formoza".
W lutym zeszłego roku budynek wraz z działką wystawiono na sprzedaż, cenę wywoławczą ustalając na 13,5 mln zł. Dawna bursa nie podlega ochronie konserwatorskiej. Wydana przez miasto decyzja o warunkach zabudowy dopuszcza powstanie tam domu studenckiego, hotelu lub biur. Jak dotąd jednak chętni się nie znaleźli.
Post scriptum
Jeśli zajrzymy na tyły budynku, natkniemy się na pamiątkę sprzed siedmiu dekad. Stojący tam transformator, mimo dwukrotnej zmiany nazwy alei - w 1953 r. na Karola Marksa, a w 1990 r. na gen. Józefa Hallera - wciąż jest oznaczony tą pierwotną: Roosevelta (tak aleja nazywała się po przejęciu
Gdańska przez Polskę po II wojnie światowej).
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy