Opowieść
Andrzeja Januszajtisa:
Kościół Mariacki - największa w świecie świątynia ceglana - kryje w swym wnętrzu wielką liczbę pamiątek po ludziach, którzy go budowali, w nim się modlili i tu znaleźli grób. Oto np. kaplica
von Kempenów w załomie muru przy wejściu do zakrystii. Niegdyś zamykała ją krata, a ołtarz był tam, gdzie dziś stoi stalla z kościoła św. Jana. Na ścianie pod chórem zachowało się epitafium. Łaciński tekst głosi:
"Egertowi a Kempen, niegdyś przez króla Zygmunta I mianowanemu rajcy tego miasta, który zmarł w wieku lat osiemdziesięciu trzech. Janowi a Kempen, mężowi konsularnemu tegoż miasta, z wielkim narażeniem majątku dobrze zasłużonemu dla swojego króla. Barbarze Brandes, niewieście najuczeńszej, niezrównanej. Najlepszym rodzicom. Potomek, syn jedyny, strapiony nieszczęściem, pamiętny na swoją oraz najdroższej małżonki Klary Bahrówny i następców śmiertelność, zatroszczył się o sprawienie nagrobka".
Tekst kończy cytat z Psalmu 33 (według katolickiej rachuby 34):
"Pan strzeże wszystkich ich kości." Wśród okalających tablicę herbów zwróćmy uwagę na dwa u góry: po lewej Drzewo w ogródku von Kempenów, po prawej Rawicz Bahrów. Między herbami siedzi postać Śmiertelnego Spoczynku. Jedną rękę przykłada do czoła, drugą dotyka spoczywającej na kolanach czaszki. Pod nią umieszczono maksymę: "
Cnoty lepsze (tzn. silniejsze)
od losu."
Von Kempenowie lub
van Kampenowie (po polsku nazwalibyśmy ich Kępińskimi) wywodzili się z holenderskiego miasta Kampen. Wspomniany w epitafium
Egert von Kempen przybył do Gdańska z Lubeki. Ożenił się z patrycjuszką
Anną von Werden i w 1520 r. został ławnikiem, a w dwa lata później rajcą. Podczas zamieszek reformacyjnych dochował wierności wierze katolickiej. W 1525 r. "reformatorzy" zmusili Radę do ustąpienia i wybrali nowe władze. W następnym roku przybyły do Gdańska król surowo ukarał przywódców zamieszek i przywrócił starą Radę, w której składzie powtórnie znalazł się Egert von Kempen. Jego syn Jan, zwany w tablicy "mężem konsularnym", był w rzeczywistości ławnikiem. Ożenił się z
Barbarą Brandesówną i dlatego na epitafium widnieje również herb Brandesów - polski Radwan (jest tam także Korab - herb jej babki).
Fundator epitafium,
Egert Młodszy, ożeniony z Bahrówną, po której rodzicach przejął intratną dzierżawę żuławskiego Berwałdu (dzisiejszej Niedźwiedzicy), doszedł w 1618 r. do godności burmistrza. Z braku potomstwa (siedmioro dzieci zmarło) łożył pieniądze na cele publiczne. M.in. ufundował wielki zegar na szczycie kościoła nad Bramą Groblową, którego tarczę również zdobi jego herb. Zmarł w 1636 r. jako ostatni z rodu.
Andrzej Januszajtis
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy